காசி சுவாசி - பகுதி 12

பாரத கலாச்சாரம் அனைத்தையும் இறை பொருளாக கணும்பேறு பெற்றது. எந்த ஒரு விஷயம் வாழ்க்கைக்கு ஆதாரமானதோ அதை இறைவனாக பாவித்தனர். இறைவன் அனைத்திலும் இருக்கிறான் என தத்துவார்த்தமாக கூறிவிட்டாலும் யாராவது ஒருவர் ஹிரண்ய கசிப்பு போல இதில் இருக்கிறானா என கேட்டால் நம்மால் பிரஹல்லாதன் பதில் கூற முடியாது. மாறாக நரசிம்ம அவதாரம் எடுத்து அவர்களை கிழித்துவிடுகிறோம்.

நாய், மாடு, காகம், நாகம், கருடன் போன்ற விலங்குகளும் மின்னல், மழை, பூமி போன்ற இயற்கை சக்திகளையும் நாம் வணங்கி வருகிறோம். அவ்வாறு ஆதார விஷயங்களை வணங்கும் வரிசையில் உணவையே இறைவனாக வணங்கும் வழக்கம் தான் அன்னபூரணி வழிபாடு.

அன்னபூரணி ஜகன்மாதா என அழைக்கப்படுகிறாள். உணவு என்பது முதலில் மனிதனுக்கு கிடைக்கத் துவங்குவது தாய் மூலம் தான். அதனால் உணவின் மூலமாக பெண்மையே இருக்கிறது. பிறரின் பசியை ஆற்றி அதில் இன்பம் காண்பது பெண்மையின் இயல்புகளில் ஒன்று.



காசி மாஹா நகரத்தில் காலபைரவர் காக்கும் கடவுள் என்றால், அன்னபூரணி தாயாக இருந்து அனைவர் பசியையும் போக்குகிறாள். இங்கே பசி என்பது ஊண் உடலில் ஏற்படும் பசி அல்ல. ஞான உடலில் ஏற்படும் பசி.

காசியில் சிவன் அன்னபூரணியிடம் யாசகம் கேட்கிறார் என்பது மரபு. அனைவருக்கும் அனைத்தும் வழங்கும் இறைவன் இங்கே யாசிக்கிறார். அதுவும் கபாலத்தில்...

அவர் யாசிப்பது அனைவருக்கும் வழங்க ஞான வைராக்கியத்தை தான். அன்னம் என்பது நம் உடல் வளர்க்க ஒரு கருவி என்றாலும் அதனால் நம் ஞான பாதையும் முடிவு செய்யப்படுகிறது. எதை நீ உண்கிறாயோ அதுவாகவே ஆகிறாய் என்ற அற்புத கருத்தை கொண்டது கடோபநிஷத். அன்னபூரணி நமக்கு அன்னம் மூலம் ஞானம் வழங்குபவளாக இருக்கிறாள்.

பூரணம் என்றாள் முழுமை. அன்னத்தின் வாயிலாக முழுமையை வழங்குபவள் அன்னபூரணி.

அன்னபூரணி கோவிலில் தினமும் மதியம் 12மணிக்கு அன்னதானம் நடைபெறும். அன்னதானத்தின் பொழுது உணவுகள் மிகவும் சுவையுடனும், நீர் விடுவது போல நெய் விட்டும் அளிப்பார்கள். தினமும் ஐநூறுக்கும் மேற்பட்டவர்கள் உணவு உண்கிறார்கள். அன்னபூரணியே இந்த அன்னதான கூடத்தில் தான் இருப்பதாக கூறுவதுண்டு.



பல நூற்றாண்டுகளாக இருக்கும் இந்த அன்னதானத்தில் அனைவருக்கும் சமபந்தி போஜனம்தான்.

மடாதிபதி வந்தாலும், மாடுமேய்ப்பவன் வந்தாலும் ஒரே இடத்தில்தான் உணவு உண்ண வேண்டும். சிவனே இங்கே பிச்சை எடுக்கிறாரம், இங்கே பிறருக்கு மதிப்புகொடுத்து போஜனம் கிடைக்குமா? அனைவரும் இங்கே சமம்தான். ஆனால் தமிழ்நாட்டில் எழுதப்பட்ட ஒரு வரலாற்றில் காசியில் அந்தணர்களுக்கு மட்டுமெ உணவு அளிப்பதாக பதிவுசெய்யப்பட்டது. அந்த சம்பவம் பிற அன்ன சத்திரத்தில் நடந்திருக்கலாம். அன்னபூரணி என்றும் அதற்கு இடம் தந்ததில்லை. ஆனால் அவள் பற்றி எதுவும் எழுதப்படவில்லை என்பது என்னை பல ஆய்வுகளுக்கு செலுத்தியது.

முதன் முதலாக காசிக்கு சென்ற நான் காசி விஸ்வநாதரை தரிசித்துவிட்டு லோக மாதா அன்னபூரணியின் கோவிலுக்குள் நுழைந்தேன்.

விஸ்வநாதர் கோவிலைக் காட்டிலும் ஆடம்பரமான கட்டிட அமைப்புடன் காட்சி அளித்தது. நேராக சன்னதிக்கு சென்றேன். சன்னதி சாத்தப்பட்டு இருந்தது. மிகப்பெரிய ஏமாற்றத்தை அடைந்தேன். சன்னதி திறந்ததும் தரிசித்துவிட்டு செல்லலாம் என சன்னதிக்கு இடப்பக்கம் இருக்கும் அலுவலக வாயிற்படியில் சென்று அமர்ந்துகொண்டேன்.

கோவிலின் நிர்வாக மேலாளர் பரபரப்புடன் அங்கும் இங்கும் பலரை ஏவிக்கொண்டிருந்தார். பலர் பதட்டமாக இருந்தனர். நான் வேறு நடைபாதையில் அமர்ந்திருந்ததால் மேலாளர் நகர்ந்து உட்காரும்படி கூறினார். அவர்கள் பேசுவதிலிருந்து ஒருவிஷயம் புலப்பட்டது.

அன்னபூரணிக்கு விஷேஷகாலத்தில் அணிவிக்கப்படும் தங்க அங்கி இருக்கும் அறையின் சாவி காணவில்லை என்பதும், ஒருவர் அந்த அங்கியை அணிவித்து அழகுபார்க்க பணம் செலுத்தி காத்திருக்கிறார் என்பதும் தெரியவந்தது.

ஒரு பத்து நிமிடம் சென்றது, பதட்டம் அதிகரித்தது. நான் மேலாளரிடம் சென்று, “ஐயா நான் சாவி கிடைக்க உதவலாம?” என கேட்டேன். என்னை மேலும் கீழும் பார்த்தார். பிறகு சரி என்றார்.

மனதில் அன்னபூரணியை வணங்கி அங்கே அமர்ந்து இறைவன் அருளிய ஜோதிடத்தை இறைபணிக்கே பயன்படுத்த துவங்கினேன். சில நிமிடத்தில் மேலாளரை அழைத்து ஒரு காகிதத்தில் படம் வரைந்து கோவிலின் இந்த திசையில் இருக்கும் அறையில் சாவி இருப்பதாக கூறினேன்.

அந்த அறையில் இருக்க வாய்ப்பில்லை என்றும் அது தீபாவளி நேரத்தில் பயன்படுத்தும் திருவிழா பொருட்கள் வைக்கும் அறை என்றார். மேலும் அது தினமும் திறக்கப்படாது என்று விளக்கினார்.

எங்கள் உரையாடல்களை கேட்டுக் கொண்டிருந்த கோவில் ஊழியர், நேற்று அந்த அறை ஒரு பணிக்காக திறக்கப்பட்டதை கூறினார். இருவரும் சென்று தங்க அங்கி இருக்கும் அறையின் சாவியுடன் திரும்பினார்கள்.

கோவிலுக்கு சென்றால் சாதாரணமாக வணங்கிவிட்டு என் வருகையை பலருக்கு தெரியாத வகையில் பயணிக்கும் எனக்கு அன்று ராஜ உபச்சாரங்கள் நடைபெற்றது. இன்றும் அது தொடர்கிறது.

அன்னபூரணி கோவிலின் பக்கவாட்டில் இருக்கும் ஒரு விஸ்தாரமான அறையில் காளி, ஸ்ரீராமர் என உப சன்னிதிகள் இருக்கும். கோவிலில் கூட்டம் இருந்தாலும் இப்பகுதில் கூட்டம் இருக்காது. அங்கே சென்று தியானத்தில் அமர்ந்தேன்.

அனைத்தும் சுழன்று என்னுள் அடங்கியது. அன்னம் அளிப்பவள் என்னுள் பூரணமானாள். உணர்வுகளுக்கு அப்பாலும், காலத்தை கடந்தும் பயணிக்கச் செய்து எனக்கு அமுதூட்டி என்னை அமிழ்த்தினாள்.

மெல்ல கண்விழித்து பார்த்தேன். கண்களில் பரவசத்தால் கண்ணீர் பெருகியது. உடலில் ஒருவித ஆனந்தம் மிச்சமிருந்தது.

அப்பொழுது தான் கவனித்தேன். எனது மடியில் சில நாணயங்கள் சிதறி கிடந்தது. அவள் வழங்கியது. அன்னபூரணி வழங்கிய நாணயங்களை இன்றும் என்னுடன் வைத்திருக்கிறேன்.

நான் வைத்திருப்பதை பார்த்து இது என்ன நாணயம் என பலர் கேட்பது உண்டு. அவர்களிடம் விளையாட்டாக நான் கூறுவது இதுதான்...

“பிரபஞ்சத்தையே வீட்டாக வைத்திருப்பவளின் அறை சாவியை கண்டறிந்து கொடுத்ததற்கு எனக்கு கிடைத்த சன்மானம் இது...”

என்னுள் ஆட்கொண்டவள் என்றும் கையில் அமிர்த கலசத்துடன் காத்திருக்கிறாள். அனைவருக்கும் அமுத படைக்க...

வாரணாசியின் குறுகலான சந்துகள் வழியே அன்னபூரணியை காண சென்று கொண்டிருக்கிறேன்... நீங்களும் என்னுடன் இணைந்து கொள்ளுங்கள்...

[சுவாசிப்பேன்...]

அடுத்தப்பகுதியில் நிறைவு பெறும்...