காசி சுவாசி - பகுதி 10

ஆயிரம் பொய் சொல்லி ஒரு திருமணம் செய்ய வேண்டும் என்ற பழமொழியை கேட்டு இருப்பீர்கள். உண்மையில் இதற்கு ஆயிரம் ’முறை’ போய் தங்களை பற்றி சொல்லி பெண் கேட்டு திருமணம் நடத்த வேண்டும் என்ற வாக்கியம் திரிந்து இந்த அவல நிலையில் இருக்கிறது. இதற்கு பெயர்தான் ‘முறை’ தவறுவது என்பார்களோ? இது போல ஏத்தனையோ அர்த்தங்கள் அனர்த்தங்களாக நம்மிடையே உலாவுகிறது. அதில் ஒன்றுதான் காசியில் இறந்தால் முக்தி என்ற வாக்கியமும்.

காசி என்ற தலத்தில் தன்னை கடந்த நிலைக்கு செல்லும் உன்னதத்தை விடுத்து எத்தனையோ ஆட்கள் இறந்து போவதற்காகவே வருகிறார்கள்.

தங்களில் முதிய வயதில் அனைத்து கடமைகளையும் முடித்துவிட்டு காசிக்கு வந்து இறப்பை எதிர்நோக்கி தினமும் காத்திருக்கிறார்கள். உங்களால் இந்த சூழலை உணரமுடியுமா? தினமும் காலையில் இன்று நான் இறப்பேனா என ஒருவர் வாழ்ந்தால் எப்படி இருக்கும்?

சாகும் நாள் தெரிந்தால் வாழும் நாள் நரகமாகிவிடும் என்ற சினிமா வசனத்தை கேட்டிருப்பீர்கள். இங்கே சாகும் நாளுக்கு தினமும் காத்திருக்கிறார்கள். வாழும் நாள் இவர்களுக்கு நரகமாகிவிடுவதில்லை, மாறாக ஒரு வித உன்னத உள் நிலையில் இந்த உலகை காண்கிறார்கள். இப்படி இருப்பதற்கு மஹா வைராக்கியமும் தைரியமும் தேவை. தற்கொலை செய்பவர்களுக்கு கூட தான் இறப்பேன் என்று எண்ணும் துணிச்சல் சில விநாடிகள் தான் இருக்கும். இவர்கள் அத்தகைய துணிச்சலை தினமும் பெற்று இருக்கிறார்கள்....!

காசியில் முதியவர்கள் பலர் இவ்வாறு வாழ்கிறார்கள். இவர்களுக்கு என்று ஒரு வாழ்க்கை முறை உண்டு. அவை மிக சுவாரசியமானது. தினமும் அதிகாலை எழுந்து கங்கையில் குளித்து கோவிலுக்கு செல்லுகிறார்கள். அங்கே விருப்பமான உணவை உண்கிறார்கள். சிலர் பணம் வைத்துக்கொள்கிறார்கள். சிலர் அவையும் இல்லாமல் மடங்களிலும், கோவிலிலும் ஒரு வேளை மட்டும் உணவு உண்கிறார்கள். காசியில் இவர்களுக்கு என இருக்கும் உணவகத்திலோ, மருந்துக்கடையில் தினமும் கையெழுத்து இடுகிறார்கள். ஒரு நாள் இவர்கள் கையெழுத்து இட வரவில்லை என்றால் அந்த கடைக்காரர் சிலருடன் சென்று அவர்கள் தங்கி இருக்கும் இடத்திற்கு செல்லுவார். வேறு எதற்கு தகனம் செய்யத்தான்...

தங்களின் உறவினர்கள் முகவரியை அந்த கடைகளில் கொடுத்து வைத்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் இறந்ததும் உரியவர்களுக்கு கடைக்கார் தெரியப்படுத்துகிறார். இவை அனைத்தும் சேவையாகவே அங்கே இருக்கும் கடைகாரர்கள் பலர் செய்கிறார்கள். இறப்பை எதிர் நோக்கி இருந்தாலும் தினமும் தங்களை சுத்தமாக வைத்திருப்பதிலும், பக்தியிலும் இவர்கள் முனைப்பாக இருக்கிறார்கள். இவர்களில் சிலரை சந்தித்த பொழுது அவர்களிடம் அனுபவம் வாய்ந்த முதியவரிடம் பேசுவது போல இல்லை. அவர்கள் புதிய குழந்தையாக உற்சாகம் காட்டினார்கள். இவர்கள் பழுத்த இலை அல்ல, உள்ளே துளிர்த்த இலை...!

உலக பந்தங்களை விடுத்து, தனக்கு என்ற தேவைகள் இல்லாமல் இந்த உலகை காணும் பாக்கியம் பெற்றவர்கள் அவர்கள். வனப்ரஸ்தம் என்பது நமது கலாச்சாரத்தில் ஒரு நிலை. கடமைகளை முடித்ததும் உலக பந்தங்களில் இருந்து விடுபட்டு தனித்து வாழ்வது. இவர்கள் இருப்பதும் ஒருவகை வனப்ரஸ்தம் தான்.

குடும்ப சுமையால் தங்களால் முன்பு ஆன்மீகமாக இருக்க முடியவில்லை. முக்தி பெற வேறு வழி தெரியவில்லை. இங்கே இறந்தால் முக்தி கிடைக்கும் என நினைக்கிறோம் என்பதே இவர்களின் பெரும்பாலனவர்களின் கருத்து.

மேலைநாட்டுக்காரர்களுக்கு இறப்பை எதிர்நோக்கி இருக்கும் இவர்கள் ஒரு அசாத்திய மனிதர்கள். வெளிநாட்டினரிடம் நீங்கள் பத்து நிமிடம் தொடர்ந்து இறப்பை பற்றி பேசினால், மனம் வருந்தி பல நாட்களுக்கு அவர்கள் உங்களிடம் விலகி இருப்பார்கள். ஆனால் நம் கலாச்சாரம் இறப்பை கொண்டாட நம்மை பழக்கி இருக்கிறது. இன்றும் பல வெளிநாட்டினர் அதிசயம் என எண்ணி இறப்பை எதிர்நோக்கி இருக்கும் முதியவர்களை வைத்து குறும்படம் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். முதியோர் இல்லங்கள் என்ற தற்கால நாகரீகத்திற்கும் நம்நாட்டினர் அனைத்து நாட்டினருக்கும் முன்னோடியாக இருந்தார்கள்.

காசியில் இறப்பவர்கள் எரிக்கப்படுகிறார்கள். ஆனால் சன்யாசிகள் எரிக்கப்படுவதில்லை...! அவர்கள் ஜலசமாதி என அவர்களின் உடல் கங்கையில் விட்டுவிடுகிறார்கள். இறந்த உடலை கங்கையில் போட்டால் கங்கை அசுத்தமாகி விடாதா? இவற்றிற்கான காரணம் உங்களுக்கு தெரியுமா? உடல் ஏன் எரிக்கப்பட வேண்டும்? ஏன் சிலர் உடல் எரிக்கப்படுவதில்லை? உங்கள் கருத்தை சொல்லுங்கள்...

[சுவாசிப்பேன்..]